เสิร์ฟ เซ็ต ตบ *** สยบรักนักวอลเล่ย์/เกมที่ 39
หมายเหตุ - มาช้ายังดีกว่ามาปีหน้านะ

“พี่ต้าร์คะ พี่ว่าวันนี้บรรยากาศในทีมมันแปลกๆ มั้ย?”

แคทกระซิบถามรุ่นพี่(แฟน)สาว หลังมาซ้อมมื้อสุดท้ายก่อนหยุดยาวปีใหม่ แล้วพบความเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ชวนให้อึดอัดใจ ซึ่งต้าร์เองก็ไม่ปฏิเสธความจริงข้อนี้กระซิบกลับ

“เห็นเหมือนกันหรือ? พี่นึกว่าจะเป็นอยู่คนเดียวซะอีก”

“พี่วาเธอแปลกๆ ไปนะคะ ส่วนพี่เวย์กับไฟร์ก็ดู เอ่อ เขินๆ อายๆ กันยังไงก็ไม่รู้” เด็กสาววิจารณ์อย่างตรงไปตรงมา “ส่วนพี่ปุ้มนี่ไม่ร่าเริงเหมือนปกติเลย ทำอย่างกะมีอะไรในใจงั้นแหละ ปกติยิ้มง่ายออก”

ต้าร์นิ่งไปนิดนึงหลังจบการวิเคราะห์ มองจากมุมสนามไปยังบุคคลทั้ง 4 ที่ถูกพาดพิง เธอไม่ได้เล่าให้คนตัวเล็กฟังถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน หากพยายามทบทวนอย่างต้องการจะหาเหตุผลซึ่งทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงไปอย่างมโหฬารในวันนี้ด้วยตัวเอง

“เวย์ เมื่อกี๊ตำแหน่ง X ทับไม่ใช่หรือ ทำไมถึงจ่ายไปบีหลัง”

วากึ่งถามกึ่งดุน้องสาวที่เพิ่งเซตให้ปุ้มตบ ทว่า ดันออกไปอย่างเฉียดฉิวจากเส้น 3 เมตร ยังความไม่พอใจให้กับเจ้าของตำแหน่งแดนกลางที่เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“แล้วมันเป็นยังไงล่ะ ในเมื่อก็มีโอกาสได้แต้มเหมือนกัน”

“ฉันถามน้อง คนที่ไม่เกี่ยวข้องกรุณาอย่าออกความเห็น” วาพูดเสียงเรียบอย่างไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเกรงเลยสักนิด ขณะที่ไฟร์กับแอ้มมองหน้ากันเลิกลั่กนัยว่าจะเกิดสงครามอีกมั้ยเนี่ย “ว่าไงเวย์ พี่ถามทำไมไม่ตอบ”

“เอ่อ คือเวย์เห็นตัวบล็อกขึ้น 2 เลยคิดว่าน่าจะให้ปุ้มตบมากกว่า” น้องสาวอธิบายอย่างตะกุกตะกัก ด้วยรู้สึกถึงความมาคุระหว่างพี่น้องที่ยังไม่จางหาย “แต่ไม่คิดว่ามันจะออก...”

“สมมติว่าเราตกอยู่ในสถานการณ์เป็นรอง แล้วลูกเมื่อกี๊ทำให้อีกฝ่ายได้เซตพอยต์”

วาพูดต่ออย่างเคร่งขรึม ไม่สนใจท่าทีที่พร้อมจะลุกเป็นไฟได้ทุกเมื่อของคนตรงหน้า ซึ่งตอนนี้กำลังกัดฟันกรอดพยายามสะกดกั้นอารมณ์เดือดระอุแบบสุดๆ

“คนเป็นมือเซตต้องเลือกที่จะจ่ายให้ใครซึ่งไว้ใจได้มากที่สุดในการทำแต้ม ไม่งั้นต่อไปทีมอาจจะเสียกระทั่งแมตช์พอยต์”

“หนอย มันจะมากไปแล้ว”

คราวนี้ปุ้มระเบิดออกมาเลยเพราะถูกกระทบเข้าเต็มๆ จนต้าร์กับแคทวิ่งมาห้ามทัพแทบไม่ทัน ขณะที่แอ้มเองก็มองรุ่นพี่ที่รับบทผู้จัดการทีมควบโค้ช(เฉพาะกิจ)อย่างหนักใจแทน แม้จะรู้ว่าสิ่งที่วาพูดนั้นถูกต้องทุกอย่างก็ตาม แต่ทว่า...

“เวย์ผิดเองค่ะ ต่อไปจะระวังให้มาก” มือเซตร่างเพรียวยุติสงครามด้วยการรับคำพี่สาว หากอดไม่ได้ที่จะพูดอีกเรื่องอย่างกระอักกระอ่วนใจ “แต่พี่วาคะ ปุ้มเองก็มีฝีมือสูง เมื่อกี๊ถึงจะออกแต่เวย์เชื่อว่ามันเป็นแค่ความผิดพลาดเล็กน้อยที่แก้ไขได้”

“แค่ความผิดพลาดงั้นหรือ?”

วามองหน้าน้องสาวที่ได้รับการคาดหมายว่าจะเป็นมือเซตอันดับ 1 ในระดับประเทศต่อไป พลางถอนใจอย่างผิดหวังเล็กๆ

“รักจะเป็นทีมชาติ อย่าพูดจาอ่อนหัดแบบนั้นให้พี่ได้ยินอีกนะ”

เวย์นิ่งอึ้งหลังจบประโยค ขณะที่ปุ้มกำหมัดแน่น มั่นใจว่าอีกฝ่ายกำลังเดินเกมเป็นศัตรูกับตัวเองอย่างเปิดเผยแบบที่ประกาศไว้เมื่อคืนนี้ไม่ผิดแน่

“เริ่มซ้อมใหม่อีกรอบ แอ้มจุดเดิมนะ ต้าร์เองก็เข้ามาด้วย” วาเดินมาที่ข้างสนามจัดตำแหน่งใหม่ให้ลงตัวที่สุด “เวย์ อย่าทำพลาดอีกล่ะ บางอย่างน่ะถ้าเสียไปแล้ว มันเรียกกลับคืนมาไม่ได้ เข้าใจใช่มั้ย?”

ไฟร์กับแคทมองหน้ากันอย่างงงๆ กับวาจารุ่นพี่ ผิดกับปุ้มที่ดูจะเข้าใจนัยยะของความหมายในประโยคดังกล่าวทั้งหมด แสร้งเปรยขึ้นอย่างจงใจจะหาเรื่องเต็มขั้น

“ช่าย โดยเฉพาะเรื่อง “ความบริสุทธิ์” ที่เสียแล้วเสียเลยน่ะนะ”

จบประโยคสองแง่สองง่าม คนตัวสูงก็รู้แล้วว่าสาวสวยตรงหน้าพร้อมแปลงร่างเป็นแม่เสือดาวได้ในทันทีแน่ หัวเราะหึหึอย่างจงใจยั่วให้อีกฝ่ายโกรธหนักเข้าไปอีก ก่อนจะตบบ่าเวย์ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวพลางยักไหล่รวนๆ

“หมายถึงด้านจิตใจน่ะ ฝากเซตบอลงามๆ เหมือนคุณพี่วาให้ซักลูกนะจ๊ะเพื่อน”

“นี่นายจะเอายังไงกับฉันกันแน่!!”

วาเปิดฉากฉะทันทีหลังปุ้มกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัว ยังผลให้ร่างสูงชะงักมือที่ทำท่าจะปลดผ้าเช็ดตัวออกจากเอว ยักคิ้วอย่างยียวนหากสายตาพราวระยับ

“อะไรกัน วา อยากช่วยแต่งตัวก็ไม่บอก เข้ามาโต้งๆ แบบนี้ เค้าอายนะ”

“อย่ามาขำ!!” สาวสวยตรงหน้านอกจากจะไม่ยิ้มแล้ว ยังติดบึ้งเสียจนปุ้มต้องแอบหัวเราะเสียเอง ดึงกางเกงมาสวมอย่างไม่ทุกข์ร้อน “นายพูดกำกวมแบบนั้นต่อหน้าคนอื่นทำไม คิดจะทำอะไรกันแน่”

“ถามผิดคนแล้วมั้ง ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอกำลังจะทำอะไร”

คราวนี้ร่างสูงกลับเป็นฝ่ายถามกลับอย่างเคร่งเครียด สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาแบบที่วาไม่คาดว่าจะได้เห็น พร้อมกับรอยยิ้มเย็นเยียบที่ไม่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงมุมปากหยักสวย

“ถ้าคิดจะเล่นเกมกันจริงๆ ก็อย่าเต้นนอกบทสิครับ คุณวาที่รัก”

“ออกไปนะ”

สาวสวยตรงหน้าตวาดเสียงเฉียบ ขณะผลักมือตบแดนกลางที่กำลังจะล่วงเกินตัวเองออกห่าง แต่ปุ้มเองดูเหมือนจะยังอารมณ์ค้างจากเหตุการณ์ในสนาม เอื้อมมือมากระชากร่างบางพลางกดเรียวปากร้อนจัดลงหนักๆ อย่างต้องการจะสั่งสอนระรานไปทั่วดวงหน้าหวาน

“ปล่อยนะ”

วาดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดคนตัวสูง โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังรอโอกาสบางอย่าง และในทันทีที่ริมฝีปากบางจัดเผยอออก ปลายลิ้นประเปรียวก็ฉกฉวยจังหวะเข้าตักตวงความหวานอย่างเร่งร้อน ไม่สนใจอาการไม่ยินยอมที่แสดงออกผ่านการจิกผลักของคนตรงหน้าเลยซักนิด

“อย่าดิ้นน่ะวา รู้ไม่ใช่หรือว่าไม่มีประโยชน์”

ริมฝีปากหยักได้รูปลากไล้ไปทั่วลำคอระหง ขบเม้มหนักเบาสลับกับผ่อนลมหายใจกรุ่นเป็นระยะ ขณะที่วาพยายามผลักไสพร้อมๆ กับหักห้ามความปรารถนาแห่งอารมณ์ ที่ร่างสูงกำลังสาดใส่อย่างดิบเถื่อน

“ยะ อย่า” ร่างเพรียวบางพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น หากก็ระริกเสียจนอีกฝ่ายจับทางได้ “หยุดเถอะนะ อื้อ!”

วาสะดุ้งเฮือกเมื่อบางสิ่งบางอย่างถูกปลดออก พร้อมๆ กับมือเรียวอุ่นที่ตรงเข้ากอบกุมอกอวบอย่างถือสิทธิ์ ส่วนอีกข้างก็ดึงเสื้อขึ้นเพื่อสัมผัสกับปลายยอดได้แบบถนัดถนี่ ก่อนที่ลิ้นร้อนจะรุกระรัวพลิ้วไหวสลับกับดูดดุนอย่างจัดเจนกว่า

เร็วขึ้น...หนักขึ้น

แต่ทุกอย่างหาใช่ว่าจะเต็มไปด้วยความยินยอมพร้อมใจ เมื่อมือเล็กกว่าพยายามดันใบหน้าคมให้ออกจากตัวแบบไม่ลดละ จนปุ้มต้องถอนความต้องการออกอย่างเสียดาย หยุดพยศด้วยการผลักร่างสวยให้ติดกับประตูล็อกเกอร์ ก่อนจะตามมาแนบชิดอีกครั้งด้วยการบดเบียดริมฝีปากกร้าวอย่างรุนแรงอีกครั้ง

“ปล่อยนะ ฉันเจ็บ” วาดิ้นรนสุดชีวิตอย่างไม่ยอมจำนนแน่ แต่ร่างสูงเองก็ไม่คิดจะปล่อยคนในอ้อมกอดให้หลุดมือในตอนนี้เหมือนกัน “รังแกผู้หญิง”

“ก็บอกเองว่าผู้หญิงเหมือนกันไม่ใช่เรอะ” ปุ้มชะงักมือที่กำลังระรานเข้าไปในเสื้ออีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนใจเป็นลูบแผ่วๆ ที่สะโพกอย่างต้องการยั่วยวน “แค่นี้ไม่เสียหายหรอกน่า หรือว่ากลัวแฟนรู้?”

“นาย!!” แม่เสือสาวจ้องกลับตาขวางอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ขณะที่อีกฝ่ายดูสบอารมณ์ไม่น้อยที่ทำให้ร่างบางของขึ้นได้อีกครั้ง “จะมากไปแล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“มากไปเหรอ? ไม่หรอกมั้ง” ปุ้มทวนคำเบาๆ ขณะผ่อนแรงที่ข้อมือ ก่อนจะก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างที่กะว่าน่าจะทำให้วาฟิวส์ขาด

“เมื่อคืนยังได้มากกว่านี้อีก หรือจะต้องทบทวนความทรงจำให้”

“เพียะ!!”

แม้จะเตรียมใจมาแล้วว่าต้องโดนตบแน่ หากคราวนี้ปลายนิ้วที่สะบัดเข้าข้างแก้มนั้นรุนแรงกว่าทุกครั้ง แต่ที่ทำให้ใบหน้าคมชาเสียยิ่งกว่าก็คือสายตาซึ่งบ่งบอกถึงความเจ็บช้ำจากร่างบาง แม้จะเป็นเพียงวูบเดียวหากก็ทำให้ปุ้มอดที่จะรู้สึกผิดไม่ได้กับการกระทำของตัวเอง

“อย่าว่าแต่เป็นผู้หญิงเหมือนกันเลย นายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัว”

“วา” ร่างสูงคว้าข้อมือเอาไว้ หากคราวนี้ดูนุ่มนวลไม่เหมือนตอนแรก ก่อนจะแตะที่แก้มปรางผะแผ่วราวกับจะปลอบโยน “ขอโทษนะ เราดีกันเหมือนเดิมเถอะ”

วานิ่งไปกับสัมผัสนั้น เงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่แววตาลุแก่โทษอย่างชั่งใจ อยากใจอ่อนเหลือเกิน แต่ทว่า...

“มันสายไปแล้วล่ะ สายไปแล้วจริงๆ”

ปุ้มแทบจะหมดแรงกับทุกคำพูดที่หลุดรอดออกจากเรียวปากสวย ทรุดตัวลงกอดร่างเพรียวเอาไว้หลวมๆ ซุกหน้าลงที่ซอกคอพลางประทับจูบบางๆ อย่างไม่ยอมจำนน ก่อนจะชะงักกึกเมื่อวาเอื้อมมือมาลูบไล้แผ่นหลังเบาๆ เรื่อยมาถึงต้นคอ

“ปุ้มรักวามากเลยเหรอคะ?”

คนตัวสูงกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นอย่างต้องการจะยืนยันคำตอบด้วยการกระทำมากกว่าคำพูด

“ถ้าอย่างนั้นปุ้มทำให้เวย์คบกับไฟร์แบบพี่น้องเถอะนะคะ วาไม่อยากให้ทั้งสองคนต้องเจ็บปวดเหมือนเราอีก”

ปุ้มผละตัวออกแทบจะทันทีที่จบประโยค มองร่างบางซึ่งตอนนี้บีบมือแน่นด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก

ที่แน่ๆ คือ แย่สุดสุด!

“ฉลาดนักนะ เอาตัวเองมาต่อรองให้น้องร้องไห้เนี่ย”

คนตัวสูงกัดฟันกรอด เมื่อสุดท้ายวาก็วกกลับมายังเรื่องเดิมๆ ที่ทำให้ต้องผิดใจจนทุกอย่างจบลงด้วยการสั่นสะเทือน (บนเตียง) ครั้งใหญ่ของคนทั้งคู่ และดูท่าเธอคงจะไม่สามารถเปลี่ยนใจอีกฝ่ายในเรื่องนี้ได้แน่

“เธอยังมีความเป็นพี่อยู่หรือเปล่า ไม่เห็นรึไงว่าสองคนนั้นน่ะรักกันแค่ไหน อยากให้เวย์มันเสียใจมากขนาดนั้นเลยเรอะ”

“เวย์ยังเด็ก อีกหน่อยก็ต้องได้เจอคนที่เหมาะสมกว่า...” วาพูดเสียงขรึมอย่างเด็ดเดี่ยว ราวกับจะตอกย้ำว่าตัวเองกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว “ส่วนไฟร์ วาคิดว่าน้องคงไม่ได้เป็นอย่างนี้ไปตลอดหรอก เค้าก็แค่สับสน”

“สับสน? อย่ามาล้อเล่นนะ” คราวนี้ปุ้มเป็นฝ่ายฟิวส์ขาดบ้าง จับร่างบางเขย่าไปมาอย่างโกรธจัด “เธอเห็นความรักเป็นเรื่องเล่นๆ รึไง ถึงได้เที่ยวบงการชีวิตคนอื่นแบบนั้นน่ะ ห๋า!!”

“เวย์เป็นน้องวา วามีสิทธิ์เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเค้า”

วาสะบัดตัวออกอย่างไม่ยอมรับฟังเช่นกัน ก่อนหน้านี้ เธอผิดเองที่ไม่ห้ามเวย์ตั้งแต่แรกด้วยความเอ็นดูไฟร์ แต่คราวนี้ ยังไงก็ไม่!!

“เวย์รักพี่สาวมาก ถ้าฉันห้ามเค้าต้องเชื่อแน่นอน”

“ก็ลองดูสิ ถ้าคิดว่าทำได้” ปุ้มเองก็พื้นเสียแล้ว ชักอยากลองดีกับคนปากแข็งคนนี้ดูสักตั้ง “ถ้าเธอทำให้สองคนนี้เลิกกัน ฉันนี่แหละจะทำให้มันรักกันต่อเอง”

“นายจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร” วาถามอย่างอ่อนใจ หลังเห็นสายตาเอาจริงของอีกฝ่ายแล้วก็รู้ว่าต้องเหนื่อยหนักแน่ “อีกหน่อยถ้าสองคนนี้ติดทีมชาติ ปุ้มก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ายังไงเค้าก็คบกันในฐานะแฟนไม่ได้”

“รู้แล้วไง ต้องสนใจด้วยเรอะ กฎบ้าๆ ห้ามคนรักกันพรรค์นั้นน่ะ”

ปุ้มย้อนถามอย่างต้องการจะยียวนกวนประสาท ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ร่างบางด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความมั่นใจแกมถากถาง

“แล้วก็นะ ฉันเกลียดมากเลย ไอ้คำว่า Impossible for us น่ะ จริงๆ แล้วเธอก็แค่ไม่รู้ใจตัวเองต่างหาก”

วานิ่งเงียบ เริ่มอ่อนไหวขึ้นมาอีกครั้ง เพราะลึกแล้วเธอรู้ดีว่าคนตรงหน้าเสียใจกับคำพูดของตัวเองแค่ไหน ทำท่าจะพูดอะไรหวังจะปลอบใจสักคำหนึ่ง

“ปุ้ม วาน่ะนะ...”

“พี่วาคร้าบ ไปทานข้าวกันเหอะ ไฟร์อยากกินพิซซ่า”

เสียงชวนอย่างรื่นเริงดังมาจากหน้าประตูห้องพร้อมกับร่างของเจ้าหนูสุดแสบ ดึงความคิดของวาให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง พยายามฝืนยิ้มให้คู่กรณีที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไรเลย นอกจากอยากจะออดอ้อนผู้จัดการทีมสาวสวยให้อารมณ์ดี

“ไปนะ พี่วา พิซซ่าลันตาไม่อ้วน(มาก)หรอก”

“ไว้คราวหน้านะ ไฟร์ พี่มีเรื่องต้องคุยกับเวย์” วาตัดบทเสียงเรียบ ก่อนจะเรียกน้องสาวที่เพิ่งเดินตามมาให้ออกไปด้วยกัน “วา ขับรถให้พี่หน่อย มีที่ที่อยากจะให้ไปด้วย”

เวย์มองพี่สาวก่อนจะเลยไปยังปุ้มที่หันไปอีกทางเพื่อไม่ให้เห็นรอยแดงข้างแก้ม เลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ กับปฏิกิริยาของคนทั้งคู่

“แอบไปเที่ยวไหนอ่ะ พี่วา” ไฟร์ยังไม่วายอ้อนต่อ “ไฟร์ไปด้วยไม่ได้หรือฮะ”

“ไปกันตามประสาพี่น้องน่ะ” วาอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเจ้าตัวแสบเบาๆ “ไว้คราวหน้านะ”

“ไฟร์ก็น้อง” คนเอาแต่ใจเถียงอุบอิบอย่างไม่จริงจังนัก “ฮึ! พี่วาไม่รักไฟร์หนิ อะไรๆ ก็เวย์”

“ก็แกมันแค่น้องเขยนี่หว่า จะให้เค้ารักเท่าน้องสาวได้ไง”

คราวนี้คนตัวสูงเดินมาโอบไหล่เจ้าตัวเล็กที่ทำท่าน้อยอกน้อยใจ ตบเบาๆ เหมือนจะปลอบโยนหากจงใจเหน็บแนมเต็มที่

“ทำตัวให้มันดีๆ สิ คุณพี่เค้าจะได้ยกน้องให้ไวๆ หน่อย”

“เวย์ ตามมาเร็วเข้า พี่รีบนะ” วาตัดบทเสียงห้วน หันหลังกลับออกไปจากห้องทันทีที่จบประโยค ก่อนจะสำทับอีกครั้งเมื่อเห็นน้องยังรีรอ “ไม่ได้ยินที่พี่บอกหรือไง”

“ค่ะ พี่วา” เวย์รับคำพี่สาวอึกอัก รู้สึกแปลกๆ กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างบอกไม่ถูก เอ่ยลาเจ้าตัวเล็กที่ทำตาปรอยจนน่าสงสาร “แล้วคืนนี้จะโทรหานะคะ ปุ้ม อย่าพาเที่ยวดึกมากล่ะ จะแข่งแล้ว”

“คร้าบ ผมจะดูแลให้อย่างดีเลย “แฟนพี่” น่ะ” ร่างสูงแสร้งทำท่าตะเบ๊ะใส่คนน้อง หากสายตาคมกริบส่องประกายยั่วเย้าไปยังคนพี่อย่างไม่ปิดบัง “ขอให้ภารกิจสำเร็จนะครับ คุณวาที่รัก”

“ทะลึ่งแระ นั่นพี่สาวฉันนะ ให้มันน้อยๆ หน่อย”

เวย์หยิกแขนเพื่อนหมับอย่างปรามๆ เพราะก็พอรู้มาอยู่บ้างว่าคาสโนวาประจำทีมกำลังขายขนมจีบให้พี่สาวสุดสวย ยิ้มให้ไฟร์นิดหน่อยก่อนจะเดินจากไป ขณะที่เจ้าตัวแสบเงยหน้ามองรุ่นพี่อย่างแปลกใจ

“พี่ปุ้ม หน้าไปโดนอะไรมาอีกล่ะ แดงยิ่งกว่าตอนอยู่พัทยาอีก”

คนถูกถามหัวเราะหึหึ ลูบแก้มที่เริ่มเห็นรอยช้ำชัดเจนไปมา –เจ็บชะมัดยาด- แต่ก็ไม่เท่าไหร่หรอกนะ เพราะความหวานจากเรือนร่างบางที่ได้รับนั้นติดตรึงใจกว่า

หากไม่เท่ากับความเจ็บใจที่ตอนนี้เริ่มทวีเท่าทบ!!

** เกมที่ 39 มาแว้ววว (ไม่ได้เขียนนานจนต้องสารภาพว่าลืมไปแล้วว่าตอนที่เท่าไหร่) ยังจำกันได้อยู่หรือเปล่าครับ? แบบว่าหายไปนานมากมายเนื่องจากไม่มีเวลามาต่อจริงๆ แต่ตอนนี้อาจจะว่างมากขึ้น (รึป่าว) ยังไงก็จะพยายามมาต่อแบบไม่ทิ้งช่วงนานเป็นปีอีกนะครับ (แฮะ แฮะ) ไม่รู้จะพูดอะไรดี เอาเป็นว่าตอนนี้อากาศเปลี่ยน ดูแลสุขภาพกันดีๆ นะครับ ไม่สบายนี่ไม่สนุกเลยนะ (เว้นแต่มีพยายม เอ๊ย! พยาบาล สวยๆ อย่างพี่วา) แฮปปี้นิวเยียร์ล่วงหน้า (เอ่อ! นี่กะจะมาต่อเกมต่อไปปีหน้าเลยใช่มั้ยเนี่ย?) ล้อเล่นขำขำนะครับ ^๐^

PS. อ่านแล้วอาจจะงงๆ ว่าข้ามตอนไปหรือเปล่า ยืนยันนะครับว่าไอ้สิ่งที่ละไว้ (ในฐานที่เข้าใจแต่อยากรู้ลึก) มันมีต่อแน่นอนครับ

เกมที่ 40 Coming soon

เกมส์ทดสอบความรัก เกมทดสอบความรัก

เกมส์ฝึกความจำ เกมส์ตัวตุ่น

เกมส์ben10 เกมส์มนุษย์ลาวา

เกมส์นารูโตะ ต่อสู้ โหลดนานนิ๊ด 4.5MB แต่สนุกมาก

By : Barba_Beau    Date : 22 Nov 2009 09:29       

ความเห็นที่ #1 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5003522 )

นานมากเลยค่ะเรื่องนี้ คนแต่งยังอยู่มั้ยคะ สนุกมากค่ะอยากรู้ตอนต่อไปแล้ว เพิ่งมาอ่านอ่ะคะ จะมีแต่งต่อมั้ยเอ่ยหรือมีการเปลี่ยนชื่อเรื่องไปแล้ว เห็นแต่งมาตั้งนานตั้งแต่ 2009 ตอนนี้ก็ 2012 แล้วอ่ะค่ะ อยากอ่านต่อนะคะ รอค่ะ

By : Diizteah    Date : 15 Feb 2012 18:48   

ความเห็นที่ #2 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5025496 )

คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ

By : m    Date : 17 Apr 2012 19:12   

ความเห็นที่ #3 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5072240 )

จะกลับมาอัพอีกเมื่อไหร่คะ?

By : toukky    Date : 23 Oct 2012 12:57   

ความเห็นที่ #4 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5111195 )

ติดตามอยุ่นะคะ รออ่านต่ออ่ะ ชอบทุกตัวละครเลย

By : pairIrada    Date : 10 Jun 2013 09:36   

ความเห็นที่ #5 / 2553 ( เป็นต้นไป ) ( 5143556 )

เฮ้ออออ คิดถึงเรื่องนี้และคิดถึงที่นี่จริงๆค่ะ
ช่วงนี้กลับมาวอลเลย์บอลฟีเวอร์จึงคิดถึง
เรื่องนี้ขึ้นมาจับใจ อิอิ จะมีโอกาสได้อ่านไหมน้า

By : m&m    Date : 14 Oct 2013 10:30